آدینه 90/5/7
دره مروارید- کمهر
صبحی و جمعی دیگر پا در رکاب راه ، راهی دیدار با معشوقی که می توان تن را در آن پالاید و پلشتی ها را به سخره گرفت چون قافهای بلندی که دست بلند خیال نیز به دامان آن نمیرسد عشق و اراده و ایمان تنها دست مایه باید و شاید این دیدار است و بس قدمها را در راهی دیگر در فزاخنای درهای چون مروارید که از این مسیر پیچان و طولانی را جز با همدلی و شوق نمی توان بپیمایی هوای کوه در سر و راه اوج در پیش ، کاش می شد لحظه های با هم بودن را ساده کرد ، لبخند را اندازه کرد
آن سرو بلند و باشکوه توی دامن قشنگ و سبز کوه چشم را نوازش می دهد . جویباری از آن سوی کوه زیر لب آهسته نجوا می کند و روحت را مینوازد و گلها چشمک زنان تبسم می کنند و نوید آن را می دهند که در سنگ نیز می توان قد برافراشت و رویید ، شمیم پونه و شب بو در کنار رود را چشاند و در عظمت روح پاک چادرهای آن ایلاتی پیر و با صداقت گم شد و کاسه داغ محبتش را سرازیر روح خسته ات کنی.
ادامه می دهی و به یاد می آوری که چرا این کار را شروع کردی و به خاطر می آوری که به کجا باید بروی و ادامه می دهی ، به عظمت و ارزش چیزهایی فکر میکنی که در مقصد به آنها خواهی رسید و راه پر سنگلاخ را در فراز و نشیب دره طی میکنی، لختی می آسایی و بعد دوباره ادامه می دهی.
کوه، بلندی، پرواز و در ادامه دادن دلت آرام نمی گیرد، آنقدر دلتنگ کوهی که به ده هم دل نمی بندی و هر ثانیه حضورت در طبیعت زیبای مروارید را هزار بار مزمزه می کنی مثل یک سبد انار که از باغ چیده باشی و کنار جوی آب به یکی دل خوش کنی، پای کوه که هستی قله برایت بسیار دور دست است و دست نیافتنی ، دور و غریب اما به راه که می زنی سربراه می شود و آن قله دور دست نیافتنی در پیش پایت سر فرود می آورد ، کوچک و کوچک تر تا آنگاه که می شود سنگی، صخرهای و حتی سنگ چینی به نشان و در می یابی که قله در درون توست که تو خود قلهای و دست نیافتنی ترین آنها.
صخره های بلند و سرکش و غول پیکر چنان کوهی استوار راه را دشوارتر می کند ولی باید رفت چون یارای پرواز داری و شوق رسیدن، درخت سیب ، کهنسال تور را با سایه سار شیره جان خویش میهمانمان می کند، یکی یکی می چینی و نثار تن خسته ات می کنی و رقص پروانه ای را به تماشا می نشینی، گل خورشید گرما بخش زمین و آسمان است و عرق را از جبین میزدایی و می آموزی که برای همنوردی و همنورد شدن باید پیوند خود را با طبیعت استحکام بخشید و معیار هایی را برگزینی که تا به کوه نرفته باشی و نروی نمی توانی بدست آوری و حتی از تصورش نیز عاجز خواهی بود.
همنوردان با کوله بار دوستی تا تجربه می اندوزند و از خوان نعمت گسترده جسم و جان و اندیشه را صیقل می دهند ودر غروبی دیگر در آخرین انتظار خورشید دره را با سکوت و عظمتش تنها می نهند و اینک از کوله بارشان تجربه را قسمت می کنند و در می یابند که کوهنوردی تنها صعود به قله ای رفیع نیست بلکه داستان تلاش جمعی از دوستان همدل و هم پیمان است که با اتکا به اراده و سر سختی خود ، برای رسیدن به هدف تلاش می کنند تا به سرچشمه رویش،
محسن لقمانی – سرپرست گروه آموزش کوهپیمایی دره مروارید